Μια θάλασσα από δάκρυα

                 Ανώνυμος

Δε συμφωνήσαμε - 1972

Στίχοι: Αλέκος Καγιάντας
Μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας
1.Μαρινέλλα

Δε συμφωνήσαμε δε συμφωνήσαμε
παλάτια ψεύτικα στην άμμο χτίσαμε
και δεν απόμεινε, για μας τους δύο
τώρα πια τίποτα μόνο ένα αντίο

Φτάνει σε λίγο η αυγή
πρώτος μας ποιος θα φύγει
για χωρισμό μιλούν πολλοί
μα τον αντέχουν λίγοι

Για την αγάπη μας δώσαμε ό, τι είχαμε
μα λάθη κάναμε και αποτύχαμε
πάρε απ' τον πόνο μου το μερτικό σου
παίρνω τον δρόμο μου, βρες τον δικό σου

Η γυάλα του αλγορίθμου

 Έχουμε εισέλθει για τα καλά σε μια νέα τεχνολογική επανάσταση. Η τεχνολογία από εργαλείο παραγωγικότητας έχει φτάσει σε νέες πραγματικότητες.

Έχει δημιουργηθεί ένα καινούργιο μέσο, ο αλγόριθμος, που με ακρίβεια ελέγχει σε ποιόν λογαριασμό χρήστη θα εμφανιστεί, τι θα εμφανιστεί, σε ποια σειρά. 

Ο στόχος ή μάλλον οι στόχοι είναι οι εξής: κυρίως να ενεργοποιήσουν την ντοπαμίνη σου έτσι ώστε όταν θες να αισθανθείς καλύτερα να μπεις ξανά να καταναλώσεις τον χρόνο σου με τον αλγόριθμο. Αυτό από μόνο του είναι προβληματικό διότι ο τρόπος που ενεργοποιεί την ντοπαμίνη του χρήστη είναι περιεχόμενο που θα έχει την συναισθηματική αντίδραση του, και τι μας το κάνει αυτό; Ο θυμός. Ο ίδιος λόγος που ο φασισμός εκδηλώνετε.

Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό, Ω ναι! 

Το χειρότερο είναι ότι ο αλγόριθμος δημιουργεί μια φούσκα γύρω από τον χρήστη. Μια γυάλα χρυσόψαρου όπου βομβαρδίζει τον χρήστη με περιεχόμενο που είναι σίγουρο ότι θα παραμείνει θυμωμένος και θα έχει θέμα μόνο τα ενδιαφέροντα του° πολιτική, κοινωνική ταυτότητα και προσωπικές απόψεις.

Με τον τρόπο αυτό κάθε χρήστης μιας πλατφόρμας που έχει αλγόριθμο έχει προσωποποιημένη πρόσβαση σε υλικό που είναι συγκεκριμένο και κάθε φορά τον επιβεβαιώνει περισσότερο.

Τα αποτελέσματα πλέον είναι ξεκάθαρα.

Ο χρήστης "διασκεδάζει" αλλά την ίδια στιγμή φορτώνει όλο και περισσότερο με αρνητική ενέργεια. 

Ακούς τους παλιούς να λένε ότι ο κόσμος ήταν θερμός και ευδιάθετος παρά τις κακουχίες.

Τώρα όλος ο κόσμος είναι έτοιμος για καυγά με το παραμικρό.

Ένας παράγοντας που έχουμε καταλήξει σε αυτόν τον υπέρμετρο θυμό, παρά τον στόχο του αλγορίθμου από μόνο του, είναι και οι καραντίνες που εφαρμόστηκαν και που πολλοί ειδικοί προειδοποιούσαν ότι θα κάνουν μεγαλύτερο κακό παρά καλό.

Με την καραντίνα ο κόσμος ήταν όλη μέρα σπίτι και "διασκέδαζε" με τον αλγόριθμο. 

Αυτό οδήγησε τους χρήστες σε εξατομικευμένους μικρόκοσμους που όταν άρθηκαν οι καραντίνες οδήγησαν στην διχόνοια μεταξύ τους.

Στο επόμενο άρθρο θα εξερευνήσουμε πως μπορεί να διορθωθεί αυτή η κατάσταση.

SmoothOperatorGR

Ευτυχώς ηττήθηκαν οι σύντροφοι...

  Λίγες μέρες μετά τον "σεισμό" του εκλογικού αποτελέσματος, παρακολουθούμε (ως φανατικοί τηλεθεατές της πολιτικής) μια φαρσοκωμωδία. Κάποιοι επιμένουν στην λογική πως ο κόσμος αυτός είναι ψεκασμένος και ασυνείδητος. Κάποιοι παρουσιάζονται ως συνεπείς και υπεύθυνοι. Κάποιοι άλλοι με δογματικότητα επιμένουν πως κατέχουν τα σκήπτρα της φώτισης και της αρετής. Ποιος αλήθεια κέρδισε; Εγώ θα έλεγα η κυνικότητα. Ποιος αλήθεια έχασε; Εγώ θα έλεγα η ενσωμάτωση και η λογική πως θα τα βρούμε στην πορεία.

 Είναι δυσάρεστο που ο ΣΥΡΙΖΑ κατακρεμνήστικε; Φαινομενικά μπορεί,στην ουσία όχι.Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχασε στις 21 του Μάη του 2023. Ηττήθηκε , τότε... το μακρινό 2015.  Ήταν τότε που ένας γονατισμένος λαός από τον καταιγισμό και  την πολιτική του "δόγματος του σοκ" , που υπέμενε τον φόβο,την ταπείνωση, την εξαθλίωση και τον εμπαιγμό , για  περίπου 6 χρόνια, τους έφτυσε στα μούτρα το τελεσίγραφο και είπε ένα βροντερό ΟΧΙ. Πέριπου 2 στους 3 , αρνήθηκαν μέσα σε ένα καθεστώς τρομοκρατίας , την κυνικότητα. Είναι δυσάρεστο που ηττήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ; Ίσως για τον ίδιο και το πολιτικό σύστημα ναι. Δεν συμφέρει ούτε τους δυνατούς αυτού του κόσμου η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν συμφέρει ούτε για λόγους πολιτικής ισορροπίας...Είναι ένα  καμμένο χαρτί πλέον , μια μετοχή που εχασε την αξία της. Έχουν την γνώση και φτιασιδόνουν πάλι το ΠΑΣΟΚ. Δεν  είναι αδαείς. Αυτή η σάπια μηχανή πρέπει να δουλέυει κι ας είναι με μπαλώματα.

 Είναι δυσάρεστο που έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ; Ίσως για τον μικροαστικό αριστερισμό ναι. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε μια επιλογή να αποκοπεί από το κίνημα και την υπόθεση του λαού. Θέλησε να διαχειριστεί μια κατάσταση και όχι να συγκρουστεί. Θέλησε να πορευτεί με τον καιροσκοπισμό κι ώς κληρονόμος της εξουσίας. Μεταλλάχθηκε. Απο ένα έναλλακτικό σχέδιο που είναι ανοιχτό και συζητήσιμο , που χωράει κόσμο που έχει κάποια συνειδητότητα, σε μια εκλογική ομπρέλα που σκοπό έχει να διασώσει ο,τι μπορεί από το κίνημα που αρχίζει να κάνει αισθητή την παρουσία του πιο έντονη, από το 2008 και έπειτα. Από κόμμα που εκφράζει έστω και στα λόγια (π.χ το ΚΚΕ ούτε στα λόγια), ειδικά το κίνημα των πλατειών, αλλά και πιο πριν, σε κόμμα που θα δώσει το φιλί της ζωής σε ένα σύστημα που αμφισβητήθηκε έντονα , από το ριζοσπαστικό, αλλά άμορφο κίνημα.

 Όσοι θλίβονται για την συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ , δεν έχουν καταλάβει ποιος κινεί τον τροχό της ιστορίας. Είναι τηλεθεατές της πολίτικης και της ζωής γενικά. Κάνουν μόνο για χειροκροτητές. Είναι πεσιμιστές και στην σκέψη και στην πράξη. Πιστεύουν στο παρασκήνιο και πως τον κόσμο τον αλλάζουν τα ανδρείκελα που παριστάνουν την πολιτική ηγεσία. Όσοι χαίρονται , είναι αυτοί που πονάνε την υπόθεση της ελευθερίας και της ανατροπής  του συστήματος αυτού. Που έχουν κατανοήσει την ιστορία και ιδιαιτέρως του τόπου μας. Που αντιστέκονται και ζητούν έναν ολόκληρο κόσμο και όχι το λίγο χειρότερο.  

 Δεν μας τρομάζει καμιά κυβέρνηση. Πιστεύουμε πως ο λαός πρέπει και μπορεί να έιναι αφέντης στον τόπο του. Ας αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους. Ο λαός δεν ψήφισε δυνάστη, οι κυβερνώντες είναι υπόλογοι στον λαό και όχι το αντίθετο. Δεν έδωσε ο λαός λευκή επιταγή. Τιμώρησε αυτούς που τον κορόιδεψαν και παίξανε με τους  καημούς του και τις προσδοκίες του.

 Έρχονται ενδιαφέρουσες μέρες. Μην μας βρουν σκυφτούς.

Μαξούμ.

Όταν είναι να γράψω, θα σου πω...

Πέρασαν τριάντα χρόνια και βάλε. Σχολεία, δουλεία, αμφιθέατρα σχολών και θαλάμους ψυχιατρείων.

Κλουβιά έγιναν τα σπίτια και στα σκυλιά φόλα. Τότε γυρίζαμε στα καφέ και στα τσιπουράδικα. Στα κλαμπ δε πατήσαμε από τότε που μας έριξαν πόρτα γιατί δεν συνοδευόμασταν από θυληκά και ας κάναμε κατανάλωση. Ποτέ κουστουμαρισμένοι. Φαρδιά παντελόνια και σταράκια. Ζητούσαμε φιλιά μεθυσμένοι. Σήμερα ούτε που κοιτάμε. Είπε πως θα φύγει και δε ξαναγυρίζει. Χωρίσαμε υπο τις υποδείξεις ψυχαναλυτών. Μάθαμε οτί ποτέ δε ξέρουμε. Στα είκοσι καίγαμε το μυαλό με πολιτικά κείμενα και συνθήματα στους τοίχους. Πατάγαμε μόνο συνελεύσεις και τους πατάγαμε μέσα σε αυτές. Νόμισαν πως ξεμπέρδεψαν μαζί μας με ένα πρόγραμμα κατάρτισης, ένα κέντρο κοινωνικής επανένταξης και δυο πρεζοτσίγαρα. Μας βλέπουν σιωπηλούς και λένε "πάλι καλά!". 'Οπως ο Λόλεκ. Δε μας βλέπουν στις πλατείες με πανό και κατσαρόλες όπως βγήκαμε παιδιά. Φοβούντε άραγε μήπως τα κάγκελα δεν είναι δυνατά όσο η γροθιά των εργατών;

    Προσωπικά γράφοντας... Γελάω μετά από όσα έγιναν. Αν μιλήσω με ονόματα θα χάσω αναγνώστες. Αν μιλήσω με ονόματα θα κερδίσω συντρόφους σε καμιά ιδιόκτητη εξορία -ποιος ξέρει! Με το αν και το μπορεί μιλάνε άλλοι όμως. Όχι εμείς. Όχι σήμερα. Πάμε, λοιπόν:

    Σε άκουσα τελευταία φορά μετά από μια ακόμα προσπάθεια να επικοινωνήσουμε. Μου είπες όλα καλά, βρήκες δουλειά μετά από ένα εξάμηνο απλήρωτης πρακτικής και έκανες το διαμέρισμα κοινόβιο γιατί δε θα μπορούσες να τα βγάλεις πέρα με τρεις και εξήντα το μήνα. Όλα καλά, αν εξαιρέσουμε το γεγονός πως θα παντρευόσουν μόνο από συμφέρον και δεν παντρεύεσαι εν τέλει γιατί δεν είσαι συμφεροντολόγα σαν άτομο. Ζήτησα να μπεις στον κλειστό μου κύκλο και αρνήθηκες με ευγένεια. Έπρεπε να βρω ένα αποκούμπι. Σε έβλεπα να φεύγεις για να ζήσεις μακριά από την τοξικότητα. Παίρνεις τριπλάσιο μεροκάματο από μένα, ή μάλλον από εκείνη, μιας και προσωπικά μιλώντας τρελάθηκα και δε δουλεύω τρεις ώρες για ένα καπνό λάκι, χαρτάκια μπλε και φιλτράκια ό,τι να 'ναι. Πήρες τα μπογαλάκια σου και σε άλλη χώρα. Δε μιλάς για τα μισθολογικά σου για να μην απαιτήσω και γω τα ίδια από το αφεν...... τον προϊστάμενο τέλος πάντων. Έμεινες εδώ πιο κάτω και σε συμφέρει το ενοίκιο. Μπορείς να το πληρώνεις με το επίδομα, ή την σύνταξη που παίρνεις, μαζί με το μάρκετ πας, το φιούελ πας και το χαμένος πας. Το καλοκαίρι γυρνάς στα νησιά σερβίροντας μπεκροκανάτες αστούς που πηδάνε το κορίτσι που έβαλες στο μάτι και παίρνεις το μεροκάματο και την κοκαϊνη σου και μας μιλάς για λεφτά και τρελή ζωή. Δεν ασχολείσαι με σκουπίδια. Πήρες μυρωδιά από τα αρώματα των φραγκάτων. Αν σε δω στη γειτονιά θα χαιρετίσω, θα πιούμε και ένα καφέ και θα σε στείλω στο καλό. Την φάση δεν την κρατάτε πια! Γιατί κάνατε κόμμα μεταξύ σας και εμένα δεν με παίζετε. 

    Το χα πει μια μέρα στο ΒΑ πως δεν πρόκειται να ξαναμιλήσω. Κομμένη. Δημοκρατία έχουμε ας τα πει και κανένας νέος. Και δώσαν λόγο και αξία στον ελαφρύ και το αμαρτωλό αγόρι. Μόνο στο χαβαλέ και το καφριλίκι προκόψαμε. Στα δεκαπέντε κυνηγούσα πριγκήπισσες, λάθος. Οι μιλένιαλς το πήραν χαμπάρι. Κυνηγούν τα χρήματα, άρα ένα και το αυτό. Θα έρθουν οι γυναίκες. Και είμαι πολύ γλυκός και ευαίσθητος, άρα δε θα πηδήξουμε φέτος. Έμεινε η λίστα με τα καψουροτράγουδα και ένα "τράβα γ...σου!" . Και μόνος καθώς μένω συλλογίζομαι πώς δυο τρεις μάγκες να γνώριζα δέκα χρόνια νωρίτερα δε θα καταλήγαμε με Κούλη καταλληλότερο και πρώτο για άλλη μια τετραετία. Τα τζάκια σας μέσα. Η αριστερά δεν έχει τζάκια και περσόνες. Πάλι καλά που πήραμε το σωστό χαρτί αδερφέ και μας πήραν στα σοβαρά. Στο είχαν πει. Πεντακόσια θα παίρνεις και δε θα μιλάς. Πέσανε λίγο έξω. Τώρα δε μιλάμε. Κοιτάμε και ακούμε. Και λένε τι ωραία ησυχία. Παιδί μια σαλάτα στο πέντε. Τη σαλάτα που σερβίρεις δε μπορείς να την φας. Ζούμε κάτω απ' τον ίδιο ουρανό και παίρνουμε δυο μέτρα γης. Το 'χα ψυλιαστεί μια μέρα κουνημένος και παρανοϊκός. Τα παιδιά των αστών γιορτάζουν την αρχή του καλοκαιριού, διακοπές και ξεγνοιασιά. Στα παιδια των εργατών εμβατήρια και παραγγέλματα. Τι περιμένετε; κάτι κοινότυπο; Όλοι οι χαζοί μπορούμε. Εφτά χρόνια σας είδα ακίνητος αμίλητος και αγέλαστος. Τέρμα τα παιχνίδια. Οι λούμπεν θα ρίξουν το σύστημα. Για μια ζωή χωρίς εξαρτήσεις, εμμονές και παράνοια. Γιατί η κοινωνία αλλάζει από τα κάτω και όλοι με έδειξαν με το δάχτυλο όταν το άκουσαν. 

Θέλω να σου γράψω, αλλά σου δίνω αξία. Αλλά ουδής αναντικατάστατος. Και να φύγεις συνήθισα πια. Πάρε τη μπάρμπι σου και παίξε μόνος αν παρεξηγήθηκες. Άντε τώρα, μην διαλύσω τα μπλογκς και το πάρτι που στήσατε. Συνεχίζω με μια διακοπή γιατί νομίζετε πως δεν έχετε αντίπαλο. Και μη με πιέζεις άλλο. Αφού στο διευκρίνησα και στον τίτλο. 

Όταν είναι να γράψω θα σου πω.

        Phantom.