Όταν είναι να γράψω, θα σου πω...

Πέρασαν τριάντα χρόνια και βάλε. Σχολεία, δουλεία, αμφιθέατρα σχολών και θαλάμους ψυχιατρείων.

Κλουβιά έγιναν τα σπίτια και στα σκυλιά φόλα. Τότε γυρίζαμε στα καφέ και στα τσιπουράδικα. Στα κλαμπ δε πατήσαμε από τότε που μας έριξαν πόρτα γιατί δεν συνοδευόμασταν από θυληκά και ας κάναμε κατανάλωση. Ποτέ κουστουμαρισμένοι. Φαρδιά παντελόνια και σταράκια. Ζητούσαμε φιλιά μεθυσμένοι. Σήμερα ούτε που κοιτάμε. Είπε πως θα φύγει και δε ξαναγυρίζει. Χωρίσαμε υπο τις υποδείξεις ψυχαναλυτών. Μάθαμε οτί ποτέ δε ξέρουμε. Στα είκοσι καίγαμε το μυαλό με πολιτικά κείμενα και συνθήματα στους τοίχους. Πατάγαμε μόνο συνελεύσεις και τους πατάγαμε μέσα σε αυτές. Νόμισαν πως ξεμπέρδεψαν μαζί μας με ένα πρόγραμμα κατάρτισης, ένα κέντρο κοινωνικής επανένταξης και δυο πρεζοτσίγαρα. Μας βλέπουν σιωπηλούς και λένε "πάλι καλά!". 'Οπως ο Λόλεκ. Δε μας βλέπουν στις πλατείες με πανό και κατσαρόλες όπως βγήκαμε παιδιά. Φοβούντε άραγε μήπως τα κάγκελα δεν είναι δυνατά όσο η γροθιά των εργατών;

    Προσωπικά γράφοντας... Γελάω μετά από όσα έγιναν. Αν μιλήσω με ονόματα θα χάσω αναγνώστες. Αν μιλήσω με ονόματα θα κερδίσω συντρόφους σε καμιά ιδιόκτητη εξορία -ποιος ξέρει! Με το αν και το μπορεί μιλάνε άλλοι όμως. Όχι εμείς. Όχι σήμερα. Πάμε, λοιπόν:

    Σε άκουσα τελευταία φορά μετά από μια ακόμα προσπάθεια να επικοινωνήσουμε. Μου είπες όλα καλά, βρήκες δουλειά μετά από ένα εξάμηνο απλήρωτης πρακτικής και έκανες το διαμέρισμα κοινόβιο γιατί δε θα μπορούσες να τα βγάλεις πέρα με τρεις και εξήντα το μήνα. Όλα καλά, αν εξαιρέσουμε το γεγονός πως θα παντρευόσουν μόνο από συμφέρον και δεν παντρεύεσαι εν τέλει γιατί δεν είσαι συμφεροντολόγα σαν άτομο. Ζήτησα να μπεις στον κλειστό μου κύκλο και αρνήθηκες με ευγένεια. Έπρεπε να βρω ένα αποκούμπι. Σε έβλεπα να φεύγεις για να ζήσεις μακριά από την τοξικότητα. Παίρνεις τριπλάσιο μεροκάματο από μένα, ή μάλλον από εκείνη, μιας και προσωπικά μιλώντας τρελάθηκα και δε δουλεύω τρεις ώρες για ένα καπνό λάκι, χαρτάκια μπλε και φιλτράκια ό,τι να 'ναι. Πήρες τα μπογαλάκια σου και σε άλλη χώρα. Δε μιλάς για τα μισθολογικά σου για να μην απαιτήσω και γω τα ίδια από το αφεν...... τον προϊστάμενο τέλος πάντων. Έμεινες εδώ πιο κάτω και σε συμφέρει το ενοίκιο. Μπορείς να το πληρώνεις με το επίδομα, ή την σύνταξη που παίρνεις, μαζί με το μάρκετ πας, το φιούελ πας και το χαμένος πας. Το καλοκαίρι γυρνάς στα νησιά σερβίροντας μπεκροκανάτες αστούς που πηδάνε το κορίτσι που έβαλες στο μάτι και παίρνεις το μεροκάματο και την κοκαϊνη σου και μας μιλάς για λεφτά και τρελή ζωή. Δεν ασχολείσαι με σκουπίδια. Πήρες μυρωδιά από τα αρώματα των φραγκάτων. Αν σε δω στη γειτονιά θα χαιρετίσω, θα πιούμε και ένα καφέ και θα σε στείλω στο καλό. Την φάση δεν την κρατάτε πια! Γιατί κάνατε κόμμα μεταξύ σας και εμένα δεν με παίζετε. 

    Το χα πει μια μέρα στο ΒΑ πως δεν πρόκειται να ξαναμιλήσω. Κομμένη. Δημοκρατία έχουμε ας τα πει και κανένας νέος. Και δώσαν λόγο και αξία στον ελαφρύ και το αμαρτωλό αγόρι. Μόνο στο χαβαλέ και το καφριλίκι προκόψαμε. Στα δεκαπέντε κυνηγούσα πριγκήπισσες, λάθος. Οι μιλένιαλς το πήραν χαμπάρι. Κυνηγούν τα χρήματα, άρα ένα και το αυτό. Θα έρθουν οι γυναίκες. Και είμαι πολύ γλυκός και ευαίσθητος, άρα δε θα πηδήξουμε φέτος. Έμεινε η λίστα με τα καψουροτράγουδα και ένα "τράβα γ...σου!" . Και μόνος καθώς μένω συλλογίζομαι πώς δυο τρεις μάγκες να γνώριζα δέκα χρόνια νωρίτερα δε θα καταλήγαμε με Κούλη καταλληλότερο και πρώτο για άλλη μια τετραετία. Τα τζάκια σας μέσα. Η αριστερά δεν έχει τζάκια και περσόνες. Πάλι καλά που πήραμε το σωστό χαρτί αδερφέ και μας πήραν στα σοβαρά. Στο είχαν πει. Πεντακόσια θα παίρνεις και δε θα μιλάς. Πέσανε λίγο έξω. Τώρα δε μιλάμε. Κοιτάμε και ακούμε. Και λένε τι ωραία ησυχία. Παιδί μια σαλάτα στο πέντε. Τη σαλάτα που σερβίρεις δε μπορείς να την φας. Ζούμε κάτω απ' τον ίδιο ουρανό και παίρνουμε δυο μέτρα γης. Το 'χα ψυλιαστεί μια μέρα κουνημένος και παρανοϊκός. Τα παιδιά των αστών γιορτάζουν την αρχή του καλοκαιριού, διακοπές και ξεγνοιασιά. Στα παιδια των εργατών εμβατήρια και παραγγέλματα. Τι περιμένετε; κάτι κοινότυπο; Όλοι οι χαζοί μπορούμε. Εφτά χρόνια σας είδα ακίνητος αμίλητος και αγέλαστος. Τέρμα τα παιχνίδια. Οι λούμπεν θα ρίξουν το σύστημα. Για μια ζωή χωρίς εξαρτήσεις, εμμονές και παράνοια. Γιατί η κοινωνία αλλάζει από τα κάτω και όλοι με έδειξαν με το δάχτυλο όταν το άκουσαν. 

Θέλω να σου γράψω, αλλά σου δίνω αξία. Αλλά ουδής αναντικατάστατος. Και να φύγεις συνήθισα πια. Πάρε τη μπάρμπι σου και παίξε μόνος αν παρεξηγήθηκες. Άντε τώρα, μην διαλύσω τα μπλογκς και το πάρτι που στήσατε. Συνεχίζω με μια διακοπή γιατί νομίζετε πως δεν έχετε αντίπαλο. Και μη με πιέζεις άλλο. Αφού στο διευκρίνησα και στον τίτλο. 

Όταν είναι να γράψω θα σου πω.

        Phantom.