Ακόμα δίνομαι, 51.7.30/03 της σειράς Φ σας συστήνομαι
Δίχως πια όνομα να 'χω κανένα
Γέννημα της μητρόπολης σε φύτρα προσφυγιάς σαν ξένο αγκάθι στο συρμάτινο πλέγμα
Σπορά απ' τα σπλάχνα γραναζιών
Δούλος από τη γέννηση μου σε μια γραμμή παραγωγής, άλλη μια βίδα στο φασόν
Στην αλυσίδα δομής ξυραφιών στιγμών κι η επιλογή μας διακόπτης στο off ή στο on, έι
Κοινή ροή ζωής ένα ψηφίο στ' αρχείο αριθμών ετών χοντρής νοθείας
Γόνος κοινής ανισσοροπίας
Ο ένας γονιός μου αυτόδουλος στην πλάνη του με το κορμί του παράσημο ωμό στα δόντια κάποιας μητροπολιτείας φτάνει
Παρά κάτι νεκρός σε πόλεμο ο θάνατος ψάλλει
Τα μάτια του ως παιδί του μα αντικαθρέφτιζαν ακόμη τις βόμβες να πέφτουν, στιγμές από ατσάλι
Στρατιώτης την ψυχή του χάνει
Σε κάποιο μάρμαρο παρ' ολίγον όνομα, σε κάποια τελετή παρ’ ολίγον στεφάνι
Η φύτρα μου η άλλη μοιάζει δέσμια στη σιωπή
Ευθεία ταινία μνήμης σαν ωμή εκδοχή προϊόν στην αστική μας φυλακή
Λευκή γραμμή μοιάζει σε άδειο τετράδιο
Κι η σκέψη της απαγορεύεται να φεύγει έξω απ' το σενάριο
Το σενάριο οδύνη, ναι, το γράψαμε όλοι εμείς
Γρανάζια στη κεντρική μηχανή ονείρων θεσμοποίησης
Που λέγεται συλλογική μνήμη από τα ματωμένα λάθη μας
Αφού οι παλαιοί μας ‘χτίσαν σίγουρα κι εκείνη είμ' εξάρτημα
Αυτές οι μπάρες από χάλυβα στα χέρια μου φτιάχτηκαν απ' τα χέρια μας
Σέρνοντας σαν κληρονομιά της μάνας μηχανής το μεταμητρικό μας αμάρτημα
Σε ποιο πάθημα φορτώθηκα; Μορφώθηκα σε μια γνώση αλυσίδα
Ανίκανη να δώσει λύση μα ικανή να αναπαράγει το πρόβλημα νύχτα μέρα
Η έννοια ελευθερία καθορισμένη από ένα συρματόπλεγμα ή μια σφαίρα
Κι αυτή φτιαγμένη από εμάς, μητέρα
Μητέρα πολιτεία μηχανή
Η σκέψη σου δεσπόζει μόνο κι είναι ιερή
Αφού ταυτίστηκε στη γνώση με τη λογική γυμνά μαχαίρια
Οι πραγματικότητες σου και η μήτρα σου σύνορα στέμμα στο σήμερα κρεατομηχανή που προσδοκεί και αιμορραγεί
Και αφού η αλήθεια λες πως είσαι μόνο εσύ
Η προσδοκία κατασκευάζει τα μόνο μέτρα που κάθε γρανάζι μπορεί να αντιληφθεί
Και αυτό συνάριθμε το λέμε λογική
Ώστε η σκλαβιά μας για ζωή να μετρηθεί
Απ' την εκπαίδευση μου τη μηχανική
Να φτιάχνει νοήματα και παραστάσεις αποσπασματικά και δίχως συνοχή μ' ενσυνείδητη συνενοχή
Γρανάζια μπουλόνια δόντια όλοι είμαστε αριθμοί
Άλλες θέσεις άλλες ζωές μα η αλυσίδα κοινή
Κι εγώ κι εσύ ό,τι μας εξουσιάζει χτίζουμε ίδοις χερσί στη μηχανή
Νόμοι και ατσάλι συναίσθημα καταστολή
Αντικειμενικοποιώντας τη συνεχή μας ροή
Κρίνοντας τη σκλαβιά μας ως ελευθερία αλλότρια
Ένοχοι όντας τα νεύρα τα χέρια τα κύτταρα ο εγκέφαλος το στόμα το σώμα κι όλα τα μάτια που έχει για να μας βλέπει η γκρίζα πανόπτρια
Η κάθε κίνηση σου κίνησή μου ήμουν κι εγώ κι εσύ η φωνή μας
Η αντίληψη μας μεταφρασμένη σε διακόπτες και δείκτες που επέλεξες να ασπαστείς για ζωή η πηγή μας
Ν' αποτυπώνουν εντολές στη συνείδησή μας
Φόβος ο κεντρικός μοχλός ανάμεσα στη λογική και τη βούλησή μας
Τα συναισθήματά μας γίναν όλα σύμβολα κι οι σκέψεις μας τείχη διαχωρισμένα
Σε μελλοθάνατα πάντα υποσύνολα πάνω σε ράγες
Εξαθλίωση με κεντρικό χαλκά μίσθωση κι επιβίωση
Φοράμε μόνο χειροπέδες στις ανάγκες μπρος την κάνη
Ποιος να καταλάβει;
Ελεύθερος όσο κανείς φωνάζουν οι σκλάβοι
Μια πλάνη, αλλά πηγαίνουν μέχρι εκεί που η αλυσίδα τους φτάνει
ΑΨΙΝΘΟΣ
